Hiç barınak gördünüz mü?

Bilboardlardan ya da toplu taşımalardaki reklamlardan bahsetmiyorum. Bizzat gidip gördünüz mü? En temizi, en az hayvan tutulanı, en çok ziyaret edileni de olsa hiçbir barınağı gezdiniz mi?

 

Her barınağın birinci ortak özelliği, yerleşim alanlarından olabildiğince uzak olmasıdır. Hızlı kentleşmeyle, bazıları yerleşimin nispeten içinde kalmıştır ki bu hep şikayet konusudur. Hayvan düşmanı, hayvan sesi duymak istemez; öldürülsün nasıl olursa olsun öldürülsün isterler..

İşte ortak özelliklerden biri de budur: Havlama, miyavlama, çığlık ve ağlamaların birbirine karıştığı bir uğultu. İçeri girersiniz, göstermelik üç beş köpek serbest gezer. Ya yaşlıdır, ya sakat ya aşırı sakin. Devam edersiniz.

Nazi esir kamplarına taş çıkartacak güvenlikte tellerle çevrilmiş bir alan görürsünüz. Oraya geçmeye izin alabilirseniz; yan yana renkli, tatlı tatlı kulübelere bağlı heybetli ya da aşırı sevimli ve kısa birer zincirle bağlı köpekler karşılar sizi.

Hepsi ayağa kalkıp kalkıp, kısacık zincirleriyle kulübelerini sürüklercesine “ beni sev, bana sarıl, beni al” diye yalvarırlar. Günleri böyle geçer gider. Bir ihtimal sahiplenilirlerse biter zincirli esaretleri ya da artık çekicilikleri kalmayıp arkadaki kafeslerde öldürülür.

Fayansları temizlemek için sıkılan tazyikli sulardan korunmak için kafeslerin dibine konmuş üç beş palete, birbirlerine sığınıp sığışırlar. Tehlikeli ırk diye tabir edilenlerin kafesleri ise, üç kat daha diplerde, beş kat daha güvenliklidir.

Zaten onlar oradan ancak uyutulmak (öldürülmek), için çıkarılırlar. Yaşlılar, gözlerden en uzak güneşsiz kafeslerde ölümü beklerken; bebekler zaten ölmeye gelirler. En iyi barınak, hiç olmayandır. Halen buralara hayvan gönderenlerdenseniz acil vicdan testine girin.