ŞEKER KAMIŞI

Belgesel çekimi için gittiğim köyde yaşları doksana dayanmış iki ihtiyarla karşılaşınca, yanlarına gittim ve kameramı açıp onlarla röportaj yapmak istediğimi söyledim. Kabul ettiler.

Çok merak ettiğim bir soruyu ikisinede sormak istedim.

-"Bu yaşa kadar böyle birbirinizin gözlerine hasretle ve sevgiyle baktığınız dikkatimi çekti, birbirinize böyle baktığınıza göre sevdanız da büyük olmalı dedim.

-Söylermisin teyzem eşiniz size bunca yıl sevgisini nasıl gösterdi. Nasıl kanıtladı? Çok büyük bir şey yapmış olmalı değil mi? "

Yaşlı kadın eşinin gözlerine baktı gülümsedi ve sonra bu zamana kadar aralarında sır kalan şeyi söylediğini hissettirdi bana. Çünkü az ilerideki amcaya duyurmamak için fısıldar gibi konuşuyordu.

-"Şeker kamışı sayesinde beni ne kadar sevdiğini anladım" deyince şaşırdım...

-"Şeker kamışıyla, sevginin ne alakası var teyzecim?" diye sorunca, nemli gözlerle baktı az ötede iş yapan eşine.

Ve şöyle dedi.

-"Oğul biz çok fakiriz. Bu ben kendimi bildim bileli böyle. Mısır ekmeğimiz hariç, en lüks erzağımız şeker kamışıdır. Evlendiğimizden beri Mehmet bey tarlaya gider şeker kamışı toplar. Çok sevdiğimide bilir. Kamışlardan birkaçını kendine ayırır diğerlerini bana verirdi. Ama kamışların kenarını hep dişlenmiş görürdüm. Ben mahalleden çocukların yaptığını düşünürdüm o diş izlerini. Bir gün denk geldim, gördüm ki, Mehmet bey dişliyormuş kamışları. Sonra getirdi birazını bana verdi. Diğerlerinide yine kendine ayırdı. Ben o güne kadar bana verdiği bir kamışın dahi acı çıktığını görmemiştim. Mehmet beyin kendine ayırdığı kamışların yanına gidip hepsinin tadına baktım bir gün. Hepsi acıydı. Meğer bizim herif yıllardır en tatlı kamışları bana ayırmak için dişliyormuş...

Sevmek, değer vermek öyle senin düşündüğün gibi büyük şeylerle anlatılmıyor oğul. Bazen bir şeker kamışı bile yetiyor ömürlük sevdayı hissettirmeye... "