“Çocukluğum geldi aklıma...

Teyze çocukları, hala çocukları bir araya geldik mi (şimdi ki adıyla kuzenler yani ama ben hiç sevmedim bu yabancı kelimeyi )

böyle yatılırdı anneanne,

babaanne evlerinde...

Uyunmazdı ya hoş kıkır kıkır sabahlara kadar...

Yinede biz uyumuş, büyükler de inanmış gibi yapardı...

Teyzecim açardı kapıyı, herkes yumardı gözlerini..

Gülümseyerek, ‘uyumuşlar’ diye seslenirdi, hepsi gülerdi,

‘aa uyumuşlar mı, aferin, aferin onlara’ nidaları yükselirdi.

Bir dedemin öksürüğü bölerdi neşemizi

birde bekçinin acı acı öttürdüğü düdük sesi..

Nasıl da korkardık hepimiz..

Dedemin ayak sesleriyle orantılı çarpardı kalbimiz..

Canım dedem prostatının derdindeydi oysaki..