Bu zaman benim zamanım değil dostlar.

Ben İstanbul'un beyefendi olduğu zamanlarda, Attila İlhan'ın şiir yazdığı, Nazım Hikmet'in hapse düştüğü, Can Yücel'in küfre sardığı, Cemal Süreya'nın memur olduğu, Ümit Yaşar Oğuzcan'ın oğlunu kaybettiği, Turgut Uyar'ın ikinci eşiyle evlendiği günlerde yaşamak isterdim.

Şiir yazmak ve bir kadını sevmek o zamanlar daha anlamlıydı.

Bu sahte dokunuşlar, bu tatsız sevişmeler ve karşılıklı menfaatleşmeler inanın midemi bulandırıyor.

Çok şey istemiyorum oysa.

Sahilde çayın yanına şiir yazmak, evde camın kenarında kahve içmek istiyorum.

Her gün posta kutuma gelen mektupları cam kenarında, o kahvenin eşliğinde heyecanla okumak istiyorum.

Bakkalla sohbet etmek, manavla tavla oynamak istiyorum. Paranın beş para etmediği, gülümsemenin öfkeyi mağlup ettiği o günlerde konuşmak istiyorum.

Evde çevirmeli telefonum olmalı. Günün bazı saatlerinde sevgiliden telefon beklemeliyim başında.

Sevgiliyi görmek dünyanın en güzel şiirini okumak olmalı.

Birlikte siyah beyaz bir fotoğrafın kahramanı olmalıyız.

Ayhan Işık - Belgin Doruk filmine biletimiz olmalı cebimizde. Birbirimizi öpüşerek yok etmeyi orada öğrenmeliyiz.

Ülkemi sevdiğim için hapse düşmeliyim.

Görüş günüme sevdiğim kadın annemle

birlikte gelmeli. İkisinin de elini tutunca

özgür olmalıyım.

Ben bu çağın, bu ihanetlerin, bu basitliğin, bu günü birlik ilişkilerin, bu bozuk düzenin adamı değilim.

Şimdilerde kimi tanısam kendini övmekten, dünyanın sesini duyamıyor. Kibir ve bencillik yok etmiş onları. Ellerinde bir ayna, varlıklarına şahit arıyorlar.

Herkes beni biliyor ama hiç kimse beni anlamıyor. Kendime yabancı kalıyorum kendi memleketimde. Her tarafım ön yargıyla çevrilince kendi yalnızlığıma çare olamıyorum, bunca insan içinde.

Ne kadar seversen o kadar severim diyorlar. Beni mutlu edersen seni mutlu ederim diyorlar. Sevmeye mi geldik yoksa ticaret yapmaya mı bilemedim.

Olmuyor böyle.

Ben;

Eski zamanlarda yaşamalıyım,

Ve mutsuzluk çok uzak bir ülke olmalı.

Hiç gitmediğim...