"Ne duruyoruz? "

Bizim kuşaktan birine gidin, "Yerli malı yurdun malı" deyin, hemen tamamlar, "herkes onu kullanmalı" diye... Öyle yetiştirildik çünkü. Atatürk'ün, Türk parası Türkiye'de kalsın fikrinin ne demek olduğunun gayet farkındayız.

Zaten her şey yerli, elmalar Amasya'dan portakallar Adana'dan, muzlar Anamur'dan, giysiler Sümerbank'tan, kağıtlar Seka'dan, pamuk Ege'den, tiftik Ankara keçisinden, ayakkabılar Beykoz kundura fabrikasından, cevizli sucuklar, pekmezler memleketten, kumaşlar Merinos'tan, dikişler evdeki makinelerden...

Ekmekler mis gibi fırından, üstüne o saçma etiketler yapıştırılmamış. Sütlerin üstüne bir parmak kalınlığında kaymak var. Nereden? Başımızın tacı Atatürk Orman Çiftliğinden...

"Bunun daha iyisi var mı?" diye sormak pek aklımıza gelmiyor. Olanlardan razıyız, memnunuz. O yaşta bunların kıymetinin ne kadar farkındayız bilmiyorum. Ama aile büyüklerinin ağzında hep şükür sözleri var. Onlar savaş yokluğu da tatmışlar çünkü. Ve o yokluğun üstesinden yerli üretimle gelebilmişler.

Düşünün, "devlet baba" burslu okutuyor evlatlarını. Giydiriyor, besliyor, sonra da işin hazır, gel borcunu böyle öde diyor. Sümerbank bursuyla okuyup ömür boyu orada çalışan insanlar var.

Ülkenin bir planı, programı, ülküsü var.

Yerli malları haftası içi boş bir kavram değil, bir devrin onurlu duruşunun ta kendisi aslında.

Yıllar önce kızım ilkokuldayken, öğretmeni herkes evden bir şeyler getirsin dediğinde çaresiz kalışım çok acı o yüzden. O yüzden kurabiye yapıp gönderişim...

Çünkü artık meyveler bile bizim değil. Çünkü artık ipek diyarı Bursa bile Çin ipeği denen sentetik şeyleri satıyor.

Bugün hepimiz ekran başında yüreğimiz ağzımızda dolar kurunu takip ediyorsak nedeni Yerli Malları Haftasının içini boşaltmamızda yatar.

Çaresi mi?

Bellidir.

Toprak orada. Ekilmiyor.

Atalık tohumlar orada. Satışı yasak.

Fabrika binaları boş bekliyor.

Her şey soruyla başlar.

"Ne duruyoruz? "